موضوع :

 اي شهيدان سلام.شما رفتيد وبازماندگان را باكوله بارياز مسئوليت تنها گذاشتيد شايد روزي كه روز وصل شمابا خداوند بود باخودتان اين فكر رامي كرديد كه ما ميرويم تابعد ازما باشند كساني كه خون سرخمان راكهبراي سربلندي  وافتخارملت عزيزمان داديم پايمال نشود.      

موضوع :

صبح امروز

      پیکر شهید محمدحسن خلیلی از مدافعان حرم زینب(ع) تشییع شد    

خبرگزاری تسنیم: مراسم تشییع پیکر مطهر شهید محمدحسن خلیلی از

 مدافعان حرم حضرت زینب(س)، صبح امروز از مقابل منزل این شهید واقع در

 شهرک شهید محلاتی تهران برگزار شد.

گزارش خبرگزاری تسنیم، محمدحسن خلیلی معروف به رسول، از مدافعان حرم حضرت زینب(س) که به صورت داوطلبانه برای دفاع از حریم حرم حضرت ام‌المصائب زینب کبری(س) به سوریه رفته بود، صبح امروز پنج‌شنبه 30 آبان از مقابل منزل وی واقع در مینی‌سیتی، شهرک شهید محلاتی، فاز 3، خیابان ولایت 5 با حضور جمعی از خانواده‌های شهدا و مردم برگزار شد.شهید خلیلی که با توجه به تحولات میدانی کشور سوریه و هتک‌حرمت‌های اخیر به حرم حضرت زینب کبری(س) به دست گروه‌های صهیونیستی ـ وهابی، برای دفاع از این حرم‌های شریف به صورت داوطلبانه به سوریه رفته بود،

 عصر روز دوشنبه 27 آبان‌ماه در نزدیکی حرم حضرت رقیه(س) به دست وهابیون تکفیری

 به مقام رفیع شهادت نائل شد.

موضوع :

موضوع :

    

یکی از آداب دوست داشتنی سبک زندگی حسینی همین یاد کردن از عطش حضرت حسین سیدالشهداء، هنگام نوشیدن آب گواراست.

تصویر زیبایی است؛ جوانی را می بینی که مشغول یکی از امور گوناگون زندگی است؛ تحصیل یا ورزش و یا تفریح و سرگرمی و… تشنه اش شده آب می نوشد! انگار همه چیز از شتاب می افتد، همه چیز رنگ می بازد و او آرام و با احساس و عاطفه می گوید: «سلام بر حسین» و «به فدای لب عطشان حسین» و یا لعن می کند: «لعنَ اللهُ قاتلَ الحسین»

این که تاثیر این رفتار در ملکوتِ او و اطرافش و حتی نسلش دقیقا به چه میزان و مقدار است، از عهده عقل و دانش ما بر نمی آید اما مسلم است که برکتی شگرف، دنیا و آخرت او را تحت تاثیر قرار می دهد. این را از ثواب تک تک رفتارهای پر خیر و برکت او در این حال می شود حدس زد؛ اعم از ادب به امام حسین، یادآوری عطش و مظلومیت او، فرزندان و یارانش اما فقط حدس! چون خدای سبحان در مورد امام حسین سنگ تمام می گذارد و حد لطف و عنایت خدا به دوستدار حسین از عقول امثال من خارج است اما برای تقریب به ذهن روایتی معتبر را از کتاب شریف «کامل الزیارات» ابن قولویه قمی، در باب ثواب یادکردن از عطش امام حسین علیه السلام هنگام نوشیدن آب و لعن کردن قاتلانش تقدیم می کنم. به این امید که این رفتار حسنه را بیش از گذشته اِظهار و ترویج کنیم و ادب و عرضِ ارادت مان را به سیدالشهداء علیه السلام بیشتر و بیشتر کنیم.

حدیث از امام صادق علیه السلام است.

حدّثنی محمدُ بن جعفر الرَزّاز الکوفی، عن محمدبن الحسین، عن الخشّاب، عن علی بن حسّان، عن عبدالرحمن بن کثیر، عن داود رقّی؛
قال: کنتُ عندَ ابی عبدالله [علیه السلام] إذ استسقی الماء، فلما شربه، رأیته؛ قد استعبر واغْرَ و رَقت عیناه بِدُمُوعِهِ

داود رقّی می گوید: من محضر امام صادق علیه السلام مشرف بودم. حضرت آب طلب کردند و همین که آب را نوشیدند؛ دیدم امام منقلب شد و حالت گریه پیدا کرد و دوچشم مبارکش پر از اشک شد.

ثمّ قال لی: یا داود «لعنَ اللهُ قاتلَ الحسین»
سپس به من فرمودند: ای داود خدا لعنت کند قاتل حسین را.
فَما من عبدٍ شرِبَ الماءَ، فَذکرَ الحسین [علیه السلام] و لَعَنَ قاتلَه الّا کتب الله له مائة الف حسنة و حطّ عنه مائة الف سیئة و رفع له مائة الف درجة و کانّما أعتق مائة الف نسمة و حشره الله تعالى یوم القیامة ثلج الفؤاد.
بنده ای نیست که آب بنوشد و حسین علیه السلام را یاد نموده و قاتلش را لعنت کند مگر اینکه خدا
صدهزار حسنه برایش می نویسد و
صدهزار گناه از سیئات او را پاک می کند و او را
صدهزار درجه معنوی بالا می برد و با این عمل گویی او
صدهزار برده را آزاد کرده و
خدای متعال روز قیامت او را با دلی شاد و آرام [در آن محشر سوزان با دلی بسیار خُنک -ثلج الفؤاد- و نه جگری تفدیده!] محشور می کند.

شاید اینها همه از اجابت دعای مادرش باشد.

صل الله علیک یا اباعبدالله الحسین علیه السلام 

موضوع :

مقام معظم رهبری: بسیجی یعنی امام علی (ع) که تمام وجودش وقف اسلام بود.

بسیجی عاشق روی حسین است / بسیجی راهی کوی حسین است

به محراب شهادت گر ببینی / بسیجی مظهر خوی حسین است

هفته بسیج بر شما مبارک

موضوع :

موضوع :

موضوع :

«حیدریون»، «محبان المهدی(علیه السلام)» و «محبان الزهرا(سلام الله علیها)» هیئت‌های مذهبی شیعیان مقیم منچستر انگلستان هستند که در کنار گرامیداشت مناسبت‌های مذهبی کارهای فرهنگی متعددی در سطح شهر انجام می‌دهند.

به گزارش «شیعه نیوز»؛ شهر منچستر در شمال غرب انگلستان واقع شده با جمعیتی نزدیک به 3 میلیون نفر دومین شهر پر جمعیت انگلستان (بعد از لندن) است. این شهر در نسبت به شهرهای اطرافش موقعیتی مرکزی دارد و جمعیت آن همراه با شهرهای اطرافش به 10 میلیون نفر می‌رسد. ده‌ها هزار مسلمانان در منچستر و شهرهای اطرافش زندگی می‌کنند. سابقه 300 ساله شهر و دانشگاههای آن در عرصه نوآوری علمی و صنعتی، آن را محلی برای اسکان مهاجران از ملیت‌های مختلف و ورود سالانه 40 هزار دانشجو به دانشگاه‌های منچستر، سالفورد و متروپلیتن قرار داده است. این تعداد عظیم مهاجران و ورودیان به دانشگاه‌، موقعیت و فرصت خوبی را برای معرفی و پیام‌رسانی مکتب تشیع و فرهنگ اصیل ایرانی  به جوانان تشنه معرفت فراهم ساخته است.

 در چند قدمی دو دانشگاه اصلی و پردانشجوی منچستر و متروپلیتن  در این شهر مرکز اسلامی منچستر واقع شده که بزرگترین مرکز دینی ایرانیان پس از «مرکز اسلامی لندن» و یکی از بزرگترین مراکز مسلمانان در شمال غربی انگلستان است. ساختمان این مرکز در ابتدا یک کارخانه پخت نان بوده و حدود 30 سال پیش به همت تعدادی از خیرین خریداری و پس از بازسازی به عنوان مرکز اسلامی یا مسجد (عنوانی که برخی از ساکنان منچستر برای آن به کار می‌برند) مورد استفاده قرار گرفت. در طول سه دهه اخیر تعداد زیادی از ساکنان شمال غرب انگلستان با گرایشات اسلامی از این مرکز برای تقویت پایه‌های ایمانی و اعتقادی خود بهره برده‌اند و صدها نفر هم در همین مرکز به دین مبین اسلام گرویده‌اند.

علاوه بر انجام امور شرعیه همانند ازدواج ، طلاق ، جمع‌آوری و ساماندهی خمس و زکات در مرکز اسلامی منچستر، ماهانه نزدیک به 30 برنامه فرهنگی - مذهبی و سالانه چندین کنفرانس و همایش با موضوعات مرتبط با اسلام برگزار می‌شود. در اساسنامه این مرکز اسلامی منچستر اهدافی مانند «حفظ و تقویت بنیه فرهنگی و دینی شیعیان و ارتقاء سطح معارف آنان و جذب هر چه بیشتر جوانان»، «ایجاد وحدت بین فرقه‌های مختلف مسلمان»، «ایجاد وحدت کلمه بین شیعیان و محوریت دادن به برنامه‌های مشترک آنان»، «ایجاد وحدت بین ادیان الهی و مبارزه فرهنگی با مبانی غیردینی»، «مبارزه با گرایش افراد به خرافه پرستی»، «معرفی اسلام حقیقی به غیر مسلمانان و دعوت آنان به دین مبین اسلام» و ... به عنوان نمونه اهداف بنیادی و رویکردهای این مرکز ذکر شده است.

این مرکز بخش‌ها و فعالیت‌های مختلفی دارد که توسط اعضای آن تشکیل شده و سازماندهی می‌شود. بسیاری از این فعالیت‌ها به صورت خودجوش توسط جوانان ساکن در منچستر انجام می‌گیرد. «هیات حیدریون» منچستر یا هیات جوانان شیفته اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام به طور هفتگی به همت جمعی از جوانان در مرکز اسلامی منچستر برگزار می‌شود. جلسات این هیات شب‌های سه‌شنبه ازساعت 19 تا 21 با اقامه نماز جماعت مغرب و عشا آغاز شده و با قرائت زیارت پرفیض عاشورا، مدیحه سرایی یا عزاداری برای اهل بیت(علیه السلام) و بیان احکام شرعی ادامه می یابد و با نهایت با سخنرانی مذهبی و اطعام غذاهای سنتی ایرانی به پایان می‌رسد.

هیات‌های «محبان المهدی(عج)» (ویژه برادران) و «محبان الزهرا(س)» (ویژه خواهران) از دگر هیات‌هایی است که در این مرکز برگزار می‌شود. قرائت دعای شریف کمیل در شب‌های جمعه که با سخنرانی و تفسیر نهج‌البلاغه همراه است، یکی از برنامه‌های مذهبی مرکز اسلامی منچستر است. همچنین مراسم قرائت دعای شریف ندبه هم هر صبح جمعه توسط عاشقان و منتظران حضرت بقیه الله (عج) از ساعت 7 تا 8 در سالن کتابخانه مرکز اسلامی منچستر برگزار می‌شود.

این مرکز همچنین کلاس‌های آموزشی را برای مسلمانان مقیم منچستر تدارک دیده که توسط هیات محبان المهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ویژه برادران و هیات محبان الزهرا (س) ویژه خواهران هر هفته روزهای شنبه از ساعت 11 تا 16 برپا می‌شود. این کلاسها شامل آموزش روخوانی قرآن مجید، آموزش احکام، آموزش عقاید، کلاس آموزش زبان انگلیسی، ورزش و ... است. برگزاری «کلاس شرح نهج البلاغه به زبان انگلیسی» و «محفل قرآنی»، هنچنین «توزیع صندوق‌های صدقات» میان مسلمانان مقیم منچستر»، «توزیع کارت‌های طرح اکرام، برای پذیرش سرپرستی بچه‌های یتیم و ... از دیگر خدمات معنوی‌ای است که این مرکز برای مخاطبان خود در شمال انگلستان فراهم کرده است. 

 

حلول ماه محرم و فرارسیدن اوقات عزاداری برای سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام)، نقطه عطفی در فعالیت‌ها و خدمات مرکز اسلامی منچستر و هیئت‌های مذهبی شیعیان این شهر است. در ماه محرم علاوه بر برگزاری چند مراسم سنتی آئینی عزاداری برای امام حسین(علیه السلام) و شهدای کربلا، شهر منچستر در قلب اروپا بنرها و تابلوهایی را به خود می‌بیند که شاید پیش از این کمتر دیده است. طرح‌ها و آثار گرافیکی هنرمندان شیعه با موضوع امام حسین(علیه السلام) و کربلا در سطح شهر منچستر نصب می‌شود و اگرچه شاید برای مخاطب انگلیسی زبان مسیحی و رشدیافته در فرهنگی متفاوت با فرهنگ شیعیان عجیب باشد اما ارادتمندی مسلمانان و شیعیان به امام همه آزادگان جهان را به خوبی به آن‌ها نشان می‌دهد. 

طرح‌‌های عاشورایی در منچستر به همینجا ختم نمی‌شود؛ این مرکز با همکاری عاشقان اهل بیت و امام حسین(علیه السلام) چندی پیش پیراهن‌های سیاهی را طراحی کردند که شعاری با مضمون عشق به امام حسین(علیه السلام) بر خود داشت و این پیراهن‌ها در میان عزاداران حسینی(علیه السلام) توزیع شد و مورد استفاده قرار گرفت. در کنار دنیای امروز مارک‌ها و برندها، این پیراهن‌ها شاید خلاف‌آمد عادت می‌نمود، اما مگر جز این است که خلاف‌آمد «عادت بودن»، «کام دل برآرد»؟! و مگر قیام امام حسین(علیه السلام) در آن زمانه و دیار، خود خلاف آمد عادت نبود؟!

آنچه در منچستر انگلستان رخ می‌دهد تنها بخشی از عظمت قیام امام حسین(علیه السلام) را نشان می‌دهد که این روزها وجوه جهانی آن بیش از گذشته تبلور یافته است. شاید برای اهالی عراق در سال 61 ساده‌دلانه قیام حسین‌ بن علی(علیه السلام) قیامی خاتمه یافته بود؛ قیامی که در آن خون فرزندان پیامبر(صلی الله علیه و آله) ریخته شد و یزید فاتح یک میدان نبرد بود؛ اما امروز آنچه ابعاد جهانی پیدا کرده همان قیامی است که با چند ده نفر صورت گرفت، و نه تنها قلب‌های بسیاری را در کشورهای مختلفی مانند هند و پاکستان و فیلیپین و مالزی در آسیا فتح کرده و به دل‌های مردمان روپا در فرانسه و ایتالیا و ... راه یافته؛ در آفریقا چشم‌های مردم نیجریه و آفریقای جنوبی و ... را تر می‌کند و در هر ماه محرم قلب نیویورک و واشنگتن این نمادهای شهرنشینی مدرن و اتوپیای تحقق یافته بودریار (فیلسوف پست‌مدرن اروپا) را مال خود می‌کند؛ بلکه دیوارها و اتوبوس‌ها و بیلبورهای شهرهایی را آذین می‌کند که شاید حتی نسبتی با خداوند هم نداشته باشند، اینجاست که معنای فرمایش پیامبر(صلی الله علیه و آله) که «حسین(علیه السلام) از من است و من از حسینم(علیه السلام)» بیشتر روشن می‌شود. حسین(علیه السلام) امروز جلوه صدور و پیشروی اسلام در قلب‌ها و قلعه‌های سترگی شده که می‌خواهند در برابر الوهیت هم بایستند و شاید به همین جهت است که خداوند تا این حد اعتبار به پای عاشق‌ترین بنده‌اش ریخته است.

شیعیان مقیم منچستر با طراحی بنرها و لوگوهای مختلفی اتوبوس‌ها و سطح شهر را با حال و هوای محرم گره زدند، بر بخشی از این طرح‌ها با زبان انگلیسی نوشته شده؛ «روزی حسین برای دفاع از حقوق شما قیام کرد» (THE DAY HUSSAIN STOOD FOR YOUR RIGHTS) برخی دیگر شعارهای «عشق حسین است»، «زندگی حسین است» و ... را بر خود دارد و بر تیرهای چراغ برق شهر منچستر آویزان شد. 

موضوع :

موضوع :

موضوع :

موضوع :

.

موضوع :

موضوع :

یزید چگونه  شخصیتی  بود؟

یزید اولین خلیفه ای  بود که در ملأ عام شراب می نوشید و کثیف ترین اعمال جنسی را مرتکب می شد. اکثر اوقات خود را به خوشگذرانی با ساز و چنگ و آوازخوانی و سرگرم کردن با میمون ها و سگ های شکاری می گذراند. به تعبیر مرحوم مطهری، یکی از چیزهایی که امام حسین با آن مواجه بود تقاضای بیعت با یزید بن معاویه ای بود که گذشته از همه  مفاسد، دو مفسده ی ویژه در بیعت با او بود؛ یکی اینکه بیعت با او تثبیت خلافت موروثی بود، یعنی مسئله خلافت یک فرد مطرح نبود، بلکه خلافت موروثی مطرح بود. مفسده ی دوم مربوط به شخصیت خاص یزید بود که وضع آن زمان را از هر زمان دیگر متمایز می کرد. او نه تنها مرد فاسق و فاجری بود، بلکه متظاهر و متجاهر به فسق بود و شایستگی سیاسی هم نداشت. معاویه هم شاید شراب می خورد؛ ولی تاریخ نشان نمی دهد که او در یک مجلس علنی شراب خورده باشد یا در حالت مستی وارد مجلس شده باشد؛ در حالی که یزید علناً در مجلس رسمی شراب می خورد؛ مست لایعقل می شد و شروع می کرد به یاوه سرایی. تمام مورخان نوشته اند که این مرد میمون باز بود پس روی کار آمدن یزید، آغاز دوباره ای بود که تا این زمان بی سابقه بود و به طور طبیعی سکوت یا همراهی آن مهر تأیید بر جریان باطل از پیش طراحی شده بود.

علاقه و محبت پیامبر(ص) به امام حسین‏ (ع) در منابع اهل سنت

زمخشری (از علمای بزرگ اهل سنت)، صاحب تفسیر معروف «کشاف‏» ، در کتاب «ربیع الابرار» نقل می‏ کند:«فاطمه ‏(س) با فرزندانش حسن و حسین‏ (ع) خدمت رسول خدا (ص) رسیده و عرض کرد: یا رسول الله! هدیه‏ ای به این‏ها بده . حضرت فرمود: پدرت فدایت، من مالی ندارم تا هدیه کنم . سپس حسن ‏(ع) را بغل کرده، بوسید و روی پای راست‏ خود قرار داد و فرمود: به این فرزندم، اخلاق و هیبت‏ خود را هدیه می‏ کنم و حسین‏ علیه السلام را نیز بغل کرد و بوسید و بر روی پای چپ خود نهاد و فرمود: شجاعت و جود خود را بدو بخشیدم .»

موضوع :

موضوع :

موضوع :

قمر بنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام پیوسته درصدد به پا داشتن حق بود و از دنائت و پستی و پذیرفتن خواری رویگردان. او از آن هنگام كه از كانون شجاعت شیر نوشید و در خاندان امامت تربیت یافت، اسوه دلاوری و مشتاق شهادت در راه حفظ نوامیس الهی، از طریق پیكار با دشمنان دین گشت؛ حال گو كه در این دلیرمردی و جانبازی به پیروزی نائل آید، یا به خون خود فروغلطد.

آری، او برای حیات ارزشی قائل نبود در حالیكه مولایش حسین صلوات الله علیه غمزده و پریشان‌دل بود و اهل حرم حضرتش در سختی و شكنجه به سر می بردند؛ اما از آنجا كه او نزد برادرش سیدالشهداء صلوات الله علیه از بهترین ذخائر باقیمانده و عزیزترین حامیانش محسوب می گشت، و آرامش خاندان حضرتش در كربلا، به وجود او و شمشیر آخته اش و پرچم در اهتزازش بود، امام حسین علیه السلام به این آخرین سرمایه نهضت مقدسش، اجازه پیكار نمی داد.

چنین بود حال ابوالفضل علیه السلام، كه از یك سو سرشت آمیخته با شجاعتش او را به نبرد با دشمن فرامی‌خواند و از سوی دیگر بنا به وظیفه شرعی خود كه باید پیرو امامش باشد از حركت خودداری می ورزید تا اینكه امر به نهایت رسید و غیرت علوی در رگهای قمر بنی هاشم سلام الله علیه به جوش آمد؛ و آن هنگامی بود كه فریاد نوباوگان حرم از عطش به آسمان بلند گشت، و بلا از هر طرف روی آور شد و «مركز امامت» در میان دریای دشمن تنها ماند.

در اینجا بود كه پرچمدار كربلا دیگر طاقت از كفش رفت و چون شیری ژیان كه كسی یارای متوقف ساختن او را ندارد، به پیش تاخت و در مقابل برادرش امام صلوات الله علیه قرار گرفت و از حضرتش طلب اذن نمود. سیدالشهداء علیه السلام دریافت كه چاره ای جز اذن دادن نیست، چرا كه روحش قبل از جسمش، آهنگ پرواز به كوی شهادت را نموده بود، زیرا تاب ماندن و دیدن آن همه حوادث جانكاه را نداشت جز اینكه انتقام خون خوبان را از آن خصم های نابكار بگیرد.

در آنجا سالار شهیدان صلوات الله علیه برایش بیان فرمود كه تا آن هنگام كه به پرچم او می نگرد كه در اهتزاز است، گوئی لشكرش را برقرار می بیند و دشمن از صولتش ترسان بوده و حرم رسالت نیز آرامش می یابند، از این رو به او فرمود:

«أنت صاحب لوائی! و لكن اطلب لهۆلاء الأطفال قلیلا من الماء»؛

تو پرچمدار من هستی [پس به میدان مرو] لیكن برای این كودكان اندكی آب فراهم آور.

در روایتى آمده است: خیمه اى مخصوص مشكهاى آب بود. حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام داخل آن خیمه شد و دید كه اطفال، آن مشكهاى خالى و نمدار را برداشته و شكمهاى خود را بر آنها مى گذارند تا عطش آنها كاسته شود! به آنها فرمود: اى نور دیدگانم، صبر كنید، اكنون مى روم و براى شما آب مى آورم . در همین هنگام سوار بر اسب شد و نیزه و مشك خود را برداشت و به سوى فرات و نهر علقمه رهسپار گردید. حضرت عباس ‍ علیه السلام به سوى دشمن شتافت و آنها را موعظه كرد:

«اى پسر سعد! این حسین فرزند دختر پیامبر صلّى اللّه علیه و آله است كه اصحاب و اهل بیتش را كشته اید و اینك خانواده و كودكانش تشنه اند، آنان را آب دهید كه تشنگى ، جگرشان را آتش زده است . و این حسین است كه باز مى گوید: مرا واگذارید تا به سوى «روم» یا «هند» بروم و حجاز و عراق را براى شما بگذارم ».

سكوتى هولناك نیروهاى پسر سعد را فرا گرفت. از این سخن بعضى از آنان گریان ، و پاره اى ساكت ، و برخى به كنارى رفته ، از اسب پیاده شده، خاك بر سر ریخته و بى تابانه اشك از دیده مى باریدند.

پس شمر بن ذى الجوشن پلید و ناپاك ، چنین پاسخ داد:

«اى پسر ابوتراب! اگر سطح زمین همه آب بود و در اختیار ما قرار داشت ، قطره اى به شما نمى دادیم تا آنكه تن به بیعت با یزید بدهید».

آری «بر سیه دل چه سود خواندن وعظ ؟»

غیرت هاشمی ابوالفضل علیه السلام به وی مجال درنگ نداد و مشك را برگرفت و عازم فرات گشت و از آن سپاه انبوه هیچ بیمی به دل راه نداد. شیرزاده علی مرتضی سلام الله علیه جمع محافظان آب را از هم گسست و قدم به شریعه نهاد، و همین كه سردی آب را حس نمود عطش امام حسین علیه السلام را در نظر آورد، و گفت:

«اى نفس! پس از حسین، خوار باشی و پس از آن مباد كه باقى باشى، این حسین است كه جام مرگ مى نوشد ولى تو آب خنك مى نوشى، به خدا این كار خلاف دین من است ».

مشك را پر از آب نمود و سعی كرد هر چه زودتر، آن را به لبان تشنه اطفال جگرسوخته برساند و جان امام را ولو در اندك لحظه ای از خطر مرگ پاس بدارد. اما دشمن كه چنین دید بر او هجوم برده و راه را بر او بستند، اما وی به آنان اهمیتی نداده و با ضربات حیدروار خود آنان را از مسیر خود به دور می ساخت و رجز می خواند:   

   لا ارهب الموت اذ الموت زقا                              حتى اوارى فى المصالیت لقى

نفسى لسبط المصطفى الطهر وقا                           انى انا العباس اعدو بالسقا

 و لا اخاف الشر یوم الملتقى

در آن میان یزید بن رقاد جهنی به كمك حكیم بن طفیل سنبسی در كمین ابوالفضل علیه السلام نشست و ناگاه حمله نمود و دست راست حضرتش را قطع نمود. ابوالفضل علیه السلام شمشیر به دست چپ داد و با دشمن به نبرد پرداخت و رجز خواند:

واللّه ان قطعتم یمینى                               انى احامى ابدا عن دینى

و عن امام صادق الیقینى                           نجل النبى الطاهر الامینى

در اینجا بار دیگر دشمن حیله اندیشید و حكیم بن طفیل در پشت نخله خرمائی به كمین نشست و ناگاه از جا جهید و دست چپ ابوالفضل علیه السلام را هم قطع ساخت، كه در این هنگام عباس سلام الله علیه پرچم را به سینه چسباند. افراد دشمن كه بدین ترتیب از صولت و سطوت قمر بنی هاشم علیه السلام ایمن شده بودند بر او هجوم آوردند و از طرفی تیرها همچون باران بر او فرود می آمدند و پشت مباركش را چون خارپشت نمودند. در آن میان تیری به مشك نشست و آبها به زمین ریخت و تیری هم به سینه اش خورد و تیری نیز به چشم شریفش اصابت نمود.  در این حال و هوا نامردی به حضرتش حمله نمود و با عمود آهن سر مباركش را غرق خون ساخت.  دیگر عباس سلام الله علیه تاب نیاورد و فریاد بلند ساخت: علیك منی السلام یا اباعبدالله!

چون سیدالشهدا علیه السلام كلام برادرش را شنید بسان عقابی تیزتك بر سرش فرود آمد. ای كاش می دانستم حسین صلوات الله علیه با چه حالتی به سوی او شتافت؟! آیا هیچ توانی داشت كه با آن مصیبت عظمی روبرو شود؟ امام از حالت خود با این كلام تعبیر فرمود كه:

«الان انكسر ظهری، و قلت حیلتی، و شمت بی عدوی»؛

هم اكنون كمرم شكست، چاره ام رو به كاستی رفت و دشمنم زبان به سرزنشم گشود.

امام حسین علیه السلام با دلی شكسته، صورتی غرق اندوه و چشمانی اشكبار به سوی خیمه ها بازگشت، در حالیكه با آستین خود اشكهایش را پاك می كرد تا اهل حرم حضرتش را مشاهده نكنند.

باری، چون سكینه پدرش را دید كه از مقابل می آید، به سوی حضرت شتافت و گفت: عمویم عباس كجاست؟ چرا آب برایمان نیاورد؟

امام علیه السلام فرمودند: عمویت كشته شد.

زینب سلام الله علیها چون این خبر را شنید فغان برداشت: وای برادرم! وای عباسم! وای كه بعد از تو دیگر ما بی یاور شدیم.

زنان حرم به گریه پرداختند و حسین علیه السلام هم با آنان به گریه پرداخت و ندا در داد: وای كه بعد از تو ای ابوالفضل بی یاور شدیم و تباهی به ما روی آورد.

موضوع :

قربان عاشقی كه شهیدان كوی عشق                     در روز حشر رتبه او آرزو كنند

 عباس نامدار كه شاهان روزگار                                 از خاك كوی او طلب آبرو كنند

          درگاه او چو قبله ارباب حاجت است              باب الحوائجش همه جا گفت وگو كنند(1)

در زیارت نامه حضرت عباس علیه السلام می خوانیم:

« فنعم الأخ المواسی » كلمه « نعم » در عربی برای انشاء مدح به كار می رود یعنی تو خوب برادری بودی كه با برادر خود مواسات را رعایت نمودی و هر آنچه كه برای خود می پسندی برای برادرت نیز پسندیدی!

در بین صفات حضرت اباالفضل علیه السلام صفت برادری ایشان از امتیازی خاص برخوردار است چرا كه در زیارتنامه ایشان روی این صفت تكیه ای ویژه شده است و از طرفی همه آن چه كه ما در مورد ایشان نسبت به برادرشان امام حسین علیه السلام نیز می دانیم این مطلب را تأكید می نماید!

می توان به جرأت ادعا نمود كه همانطور كه هارون و موسی دو برادری بودند كه در برادری نمونه بودند و بی نظیر و همانطور كه نبی مكرم اسلام صلی الله علیه و آله نیز با حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام در زمینه برادری الگو بودند و همانطور كه امام حسن و امام حسین علیهماالسلام نیز در همین زمینه اسوه بودند چهارمین مثال و الگو برای برادری امام حسین و حضرت عباس علیهماالسلام می باشند!!

شیعیان در طول اعصار و قرون از مقرون ساختن افراد با ائمه معصومین علیهم السلام همواره پرهیز داشته اند و أحدی را با آنان قابل مقایسه ندانسته اند اما موارد استثنا نیز وجود داشته، بی شك اولین غیر معصومی كه انسان از مقرون ساختن اسم مبارك او در كنار معصوم و از تالی تلو دانستن او نسبت به معصوم واهمه ای به خود راه نمی دهد جناب عباس بن علی علیهماالسلام است!!

ائمه معصومین ما فرزندان یا برادران زیادی داشتند اما هیچ كدام از آن فرزندان یا برادران، موقعیتی را كه عباس بن علی علیهماالسلام در قلوب شیعیان به تصرف درآورده است نتوانسته اند كه فتح كنند!

بی شك هر گمانه زنی ای كه ما در مورد سرّ محبوبیت عباس بن علی علیهماالسلام داشته باشیم از قبیل مجاهدت و بصیرت و مواسات و صبر و وفا و شجاعت یا عبدصالح بودن یا اهل اطاعت بودن یا همه این ها با هم ، باز هم احساس می شود سرّ دیگری موجود است كه ما را یارای دست یابی به آن نیست گرچه خود معصوم اموری را بیان فرموده اند مثل امور فوق الذكر یا نفوذ بصیرت و صُلب الایمان بودن كه در فرمایش امام صادق علیه السلام بدان اشاره شده است (2) لكن با این همه نمی توان موقعیت فتح شده توسط وی در قلوب شیعیان بلكه در قلوب اهل حرم امام حسین علیه السلام و بلكه در قلب مقدس خود حسین بن علی علیهماالسلام را به تحلیل و نظاره نشست!

امام حسین علیه السلام غیر از اباالفضل العباس علیه السلام برادران متعدد دیگری مثل محمد بن حنفیه و دیگرانی كه در كربلا به شهادت رسیدند ، داشتند اما ارتباطی كه بین آن دو بود بین امام و دیگر برادران نبود!!

میان عاشق و معشوق رمزیست                    چه داند آنكه اشتر می چراند

اصحاب و اطرافیان امام حسین علیه السلام همگی جزء شجاعان و ناموران بودند اما عباس علیه السلام كه بود  كه حسین علیه السلام پرچم را به او سپرده بود؟!!

عباس بن علی علیهماالسلام چه كرده بوده است كه وقتی امام حسین علیه السلام از شهادتش با خبر می شود می فرماید:

« الآن انكسر ظهری و قلت حیلتی » (3).

و ظاهرا تنها شهیدی كه در دم شهادت امام حسین علیه السلام را صدا زد تا بر بالینش حاضر شود عباس علیه السلام بوده است كه فرموده : مرا دریاب « أدركنی » (4).

از این نكته نیز غافل نشویم كه برای پی بردن به كرامات اولیاء الله لازم نیست كه فقط به نصوص دینی و تاریخی مراجعه نماییم یكی از راه هایی كه ما را به كرامات و فضائل آنها رهنمون می سازد توسل و تجربه در این زمینه می باشد فلذا همه می دانیم كه شیعیان عده خاصی از اولیاء را باب الحوائج می نامند بدون این كه در این مورد نص خاصی از طرف معصوم وجود داشته باشد و صرفا ادعای خود را با تجربه و توسل به آن ولی خاص خدا می آزمایند قطعا در این میان آزموده ترین ولی خدا از طرف انسانها حتی انسانهای غیر مسلمان مانند ارامنه ایرانی حضرت عباس علیه السلام می باشد!!

شاید یكی از اسرار محبوبیت بی نظیر ایشان تجربه ایست كه مردم به دفعات در توسل به ایشان مشاهده كرده اند چرا كه بسیاری از مردم به صفات و فضائل عباس بن علی علیهماالسلام كه در بالا برخی از آنان را ذكر نمودیم توجهی ندارند البته به استثنای صفت شجاعت !!

در این بین نكته دیگری كه توجه به آن خالی از لطف نیست این است كه حضرت عباس علیه السلام ظاهرا توجه ویژه ای به مردمان آذری زبان دارند و آنان را از محبت الهی خود، بهره ای ویژه روا داشته اند و عجیب تر این است كه سرّ این مطلب نیز برای هیچ كس روشن نیست !!!!!

پی نوشت ها:

1-شعر از سید عباس جوهری

2- عمدةالطالب ج5 ص4 .

3- بحار الانوار ج45 ص42 .

4- همان .

موضوع :

موضوع :

موضوع :

موضوع :

         

         جنت اگر ذکر نشد نام حسين           جنـت به حسينيان چه ارزش دارد

باذکر حسين است زبان را قیمت           بی ذکرحسينزبان چه ارزش دارد

سوره ای در قرآن که به سوره امام حسین(ع) مشهور است

حجت الاسلام «جواد محدثی» در کتاب «فرهنگ عاشورا» در این باره نوشته است:
این سوره (سوره فجر)، در روایت امام صادق (ع) به سوره امام حسین (ع) مشهور است و توصیه شده که در نمازهای واجب و مستحب ، خوانده شود : « اِقْرَؤُا سُورَةَ الفَجِرِ فی فَرائِضِکم وَ نَوافِلِکم ، فَاِنها سُورَةُ الحُسَین (ع) وَ ارْغَبُوا فیها » .(1)
و این نامگذاری ، جالب است ، « چرا که قیام کربلای حسین (ع) ، خود انفجار فجری از ایمان و جهاد بود ، در ظلمت شب جور و شرک بنی امیه ، و همچنان که با فجر و آغاز روز ، حرکت و حیات مردم شروع می شود ، با خون حسین (ع) و یارانش در عاشورا ، اسلام جانی تازه گرفت و حیاتی مجدد یافت . »  در ذیل روایتی از امام صادق (ع) ، علت نامگذاری این سوره به سوره فجر ، این بیان شده که سیدالشهداء نفس مطمئنه و راضیه و مرضیه است و یارانش نیز اینگونه اند : « فَهُوَ ذُوالنَفسِ المُطمَئِنةِ الراضِیةِ المَرضِیةِ وَ اَصحابُهُ مِن آلِمُحَمدٍ هُم الراضُونَ عَن اللهِ یومَ القِیامَةِ وَ هُوَ راضٍ عَنهُم » .(2)
« والفجر » که سوگند خدای ازلی است
روشنگر حقی است که با آل علی است
این سوره به گفته امام صادق (ع) مشهور به سوره « حسین بن علی » است.
پی نوشت ها:(1). سفینة البحار ، ج 2 ، ص 346 ، عوالم ( امام حسین ) ، ص 97 . (2). عوالم ( امام حسین ) ، ص 98 .
62303/

هنوز نیم قرن از حجه الوداع نگذشته، امت محمد، تیغ بر اوصای او کشیده اند و با نام اسلام، قلب اسلام را که امام است، می درند! اجسامشان به جانب قبله نماز می گزارند، اما ارواحشان هنوز همان اصنامی را می پرستند که ابراهیم شکسته بود، ... و ای کاش تا همین جا بسنده می کرد و قلب قبله را با تیغ نمی درید! عجبا! جهان را ببین که چه سان وارونه می شود!   (سید شهیدان اهل قلم مرتضی آوینی)

امام حسین علیه السلام:  من كشته اشكهایم، مؤمنى مرا یاد نكند، مگر آنكه به گریه مى‏افتد.

موضوع :

موضوع :

هر کس در اين عصر مريد رهبر وامام خودشد و ولايت فقيه را در رکن اصلي زندگي قرار داد ميتواند ادعا کند اگر در کربلا بود حتما” امام حسين (ع) و زينب(س) را ياري ميکرد و در غير اينصورت سخنانش کذب هست.هشيار باشيم که رهبر ما فرزند و ذريه همان امام حسين مظلوم هست که ياري ميخواست و البته ياري براي ما درمندگان کنوني دراين عصر پر از پريشاني و ناباوريها.
انشاءالله پرچم اسلام بدست رهبر عزيز ايران بدست جد بزرگوارشان حضرت مهدي(عج) برسد.

باورداشت مهدویت در خطبه غدیر

درباره امام زمان (عج) روایاتی از پیامبر بزرگوار اسلام و ائمه اطهار علیهم السلام وارد شده که اهمیت و ضرورت بحث مهدویت را ـ از همان سال‌های نخستین ظهور اسلام ـ می‌رساند. یکی از اخبار مهمی که از جانب نبی مکرم اسلام (ص) به دست ما رسیده است، بیان صفات و ویژگی‌های امام زمان (عج) در خطبه ی غدیر است؛ آن هم با عباراتی زیبا و در زمانی حساس که بحث انتساب امیرالمؤمنین علیه السلام مطرح بود. این نوشتار بر آن است تا با بهره‌گیری از آیات قرآن کریم و اخبار اهل بیت علیهم السلام این عبارات را (که حدود بیست و یک عبارت است) شرح دهد. در این شرح، هم به ظرافت‌های واژگانی و هم به معنای کلی عبارات ـ با در نظر گرفتن آیات و احادیث ـ توجه شده است.

مقدمه

در خطبه ی شریف غدیر به امام زمان (عج) توجه خاصی شده است و در سه فراز خطابه، پیامبر اکرم (ص) به وجود مبارک آن حضرت اشاره فرموده‌اند. در فراز اول می فرمایند:
« مَعَاشِرَ النَّاسِ آمِنُوا بِاللهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِی أُنْزِلَ مَعَهُ مِنْ قَبْلِ أنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلى‏ أدْبارِها... مَعاشِرَالنّاسِ، النُّورُ مِنَ‏اللهِ عَزَّوَجَلَّ مَسْلوکٌ فِىَّ ثُمَّ فى عَلِىِّ بْنِ أَبى طالِبٍ، ثُمَّ فِى النَّسْلِ مِنْهُ إِلَى الْقائِمِ الْمَهْدِىِّ ، الَّذِی یَأْخُذُ بِحَقِّ اللهِ وَ بِکُلِّ حَقٍّ هُوَ لَنَا.» [1]
در این قسمت، پیامبر (ص) به صراحت جریان نور را علاوه بر خود، در امیرالمؤمنین علیه السلام و امامانِ از نسل ایشان تا مهدی موعود علیهم السلام جاری و ساری می‌دانند و آن بزرگوار را گیرنده ی تمام حق‌الله و حق اهل بیت علیهم السلام ـ که به آن‌ها ظلم شده است ـ معرفی می‌کنند.
فراز دوم از گفتار پیامبر اکرم (ص) ـ که اصل نگارش ما را در بر می‌گیرد ـ به‌صورت مستقل به امام زمان (عج) و بیان ویژگی های آن حضرت اختصاص دارد. حساسیت این قسمت از سخن را از آن‌جا می‌توان دریافت که حضرتش هجده بار مردم را با تکرار لفظ هشداردهنده ی «ألا» (= هان، آگاه باشید!) به دقت در کلام خود فرامی خوانند. پیامبر اکرم (ص) در آغاز این بخش، بار دیگر روند پیوسته ی نبوت و امامت را مطرح نموده و یادآور می‌شوند که سررشته ی این نظم، در دست علی علیه السلام است و پایان‌بخش این روند، حضرت مهدی (عج) خواهد بود:
« مَعاشِرَ النّاسِ، ألا وَإنِّى رَسولٌ وَ عَلِىٌّ الْإِمامُ وَالْوَصِىُّ مِنْ بَعْدى ... ألا إنَّ خاتَمَ الْأَئِمَةِ مِنَّا الْقائِمَ الْمَهْدِى » [2]
پس از آن، بیست و یک ویژگی اساسی و مهم آن امام را ترسیم می‌نمایند که به آن‌ها خواهیم پرداخت.
سومین فراز، اواخر خطابه و هنگام بیعت گرفتن از مردم است که می‌فرمایند:
« فَأُمِرْتُ أنْ آخُذَ الْبَیْعَةَ مِنْکُمْ وَالصَّفْقَةَ لَکُمْ بِقَبُولِ ماجِئْتُ بِهِ عَنِ‏اللهِ عَزَّوَجَلَّ فى عَلِىٍّ أمیرِالْمُؤْمِنینَ وَالأوْصِیاءِ مِنْ بَعْدِهِ الَّذینَ هُمْ مِنِّى وَمِنْهُ إمامَةٌ فیهِمْ قائِمَةٌ، خاتِمُها الْمَهْدىُّ إِلى یَوْمٍ یَلْقَى اللهَ الَّذى یُقَدِّرُ وَ یَقْضی» [3]
« مأمورم که از شما پیمان بگیرم تا دست در دست من نهید، در پذیرش آن‌چه از سوی خداوند درباره ی علی امیرالمؤمنین علیه السلام آورده‌ام و درباره ی اوصیای پس از او که از من و اویند. این امامت در میان آنان پایدار است و خاتم آنان مهدی علیه السلام است و پیشوایی استوار است تا روزی که با خداوند قدر و قضا دیدار کند (قیامت)».
نقطه ی اوج خطبه ی غدیر ـ که از افتخارات شیعه به شمار می‌آید ـ این است که پیغمبر اکرم (ص)، آینده ی جهان را به‌صورت تابلوی بسیار دقیق و زیبایی طراحی کرده‌اند (همین فراز دوم). البته در سه جای دیگر هم (دوبار در قسمت ششم و یک بار در قسمت دهم خطابه) درباره ی امام زمان (عج) مطالبی را گفته اند؛ ولی قسمتی که دارای حساسیت است ـ و اگر کنار هم چیده شود، حکومت، شخصیت، علم، عصمت و ولایت تکوینی امام زمان (عج) روشن می‌شود ـ همین قسمت هشتم خطابه ی غدیر است. ما نیز در این نوشتار برآنیم تا ویژگی‌های امام زمان (عج) را در خطبه ی غدیر ذیل همین فراز دوم درباره ی ایشان شرح دهیم تا ظرافت‌های بیانی آن حضرت (ص) درباره ی امام زمان علیه السلام بیش از پیش آشکار گردد.



شرح عبارات پیامبر (ص) درباره ی ویژگی های امام زمان (عج)

عبارت اول:

« أَلَا إِنَّ خَاتَمَ الْأَئِمَّةِ مِنَّا الْقَائِمُ الْمَهْدِی »
« آگاه باشید که القائم المهدی از ماست.»
در ابتدا نکاتی را درباره ی اعراب جمله فوق بیان می‌کنیم و آن این‌که ممکن است اعراب فوق درست باشد؛ یعنی «القائم المهدی»، خبر «انّ» و مرفوع باشد؛ اما قول صحیح‌تر آن است که بگوییم: «خاتم الائمة»، اسم «انّ» و «منّا» خبر آن باشد و «القائم المهدی» صفت برای «خاتم الائمة» باشد؛ یعنی منصوب بخوانیم. در این صورت ترجمه ی عبارت فوق به این شکل می‌شود: «آگاه باشید که خاتم الائمه‌ای که قیام‌کننده و هدایت‌شده (یا هدایت‌کننده به امر پنهان) است از ماست». با این ترکیب، عبارت فوق، بار معنایی دیگری خواهد داشت و آن این‌که پیامبر (ص) با بیان جمله به این شکل (یعنی با نصب «القائم المهدی») می‌خواهد فخر و مباهات کند که آن وجود مبارک از خاندان ایشان است.
نکته‌ای را درباره ی نحوه ی اسم‌گذاری اَعراب بیان می‌کنیم، به این ترتیب که اَعراب روی شخص سه نوع اسم می‌گذارند: اسمی که در بدو تولد بر روی او می گذارند، لقب و کنیه. کنیه معمولاً با توجه به ویژگی‌های خاصی که آن شخص دارد یا با توجه اسم فرزند ارشد او انتخاب می شود؛ مثلاً وقتی در مورد امام زمان (عج) می‌گویند «ابوصالح» به این معناست که آن بزرگوار در صالح بودن سرآمد است. اما لقب به‌معنای صفتی است که خودِ شخص دارد؛ مثلاً برخی از القاب امام زمان (عج) عبارتند از: طاهر، زکی، رضی، مهدی، هادی، قائم، مُؤَمَّل (یعنی کسی که مورد آرزوست) و... .
نکته ی قابل توجه در فرق بین لقب و کنیه این است که وقتی کسی را با کنیه‌اش می‌خوانند، احترام و ارزشی والاتر برای آن شخص قائل شده اند، که این بار معنایی در القاب کمتر است. پیامبر (ص) در این عبارت، امام زمان (عج) را با القاب «القائم» و «المهدی» خطاب کرده و ایشان و مشخصاتش را با این القاب برای مردم معرفی نموده است. این در حالی است که اسم و کنیه حضرت علیه السلام همان اسم و کنیه ی پیامبر (ص) است. در روایتی آمده است که پیغمبر (ص) فرمودند:
« الْمَهْدِیُّ مِنْ وُلْدِی اسْمُهُ اسْمِی وَ کُنْیَتُهُ کُنْیَتِی » [4]
« اسمش اسم من است (یعنی همان اسم خاص) و کنیه‌اش هم، کنیه من است (یعنی ابوالقاسم).»
نکته ی دیگر این‌که غیر از پیامبر (ص)، سایر ائمه علیهم السلام نیز به تبعیت از آن حضرت، هرگز حضرت حجت علیه السلام را با نام اصلی خود نخوانده‌اند و پیوسته ایشان را با القاب و کنیه‌ها یاد کرده‌اند. در روایات گوناگونی از نام بردن آن حضرت نهی شده و دلیل خاصی برای این دستور بیان نشده است؛ مثلاً:
« عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ: سَأَلَ عُمَرُ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام عَنِ الْمَهْدِیِّ. قَالَ یَا ابْنَ أَبِی طَالِبٍ أَخْبِرْنِی عَنِ الْمَهْدِیِّ مَا اسْمُهُ؟ قَالَ أَمَّا اسْمُهُ فَلَا، إِنَّ حَبِیبِی وَ خَلِیلِی عَهِدَ إِلَیَّ أَنْ لَا أُحَدِّثَ بِاسْمِهِ حَتَّى یَبْعَثَهُ اللهُ عَزَّ وَ جَل» [5]
یا این عبارت از امام زمان (عج) که در یکی از توقیعات آمده است:
« مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ سَمَّانِی فِی مَحْفِلٍ مِنَ النَّاس » [6]
البته از برخی روایات به‌طور غیرمستقیم می‌توان فهمید مراد از این عمل ائمه علیهم السلام ـ که امام زمان (عج) را با القاب و کنیه‌ها خطاب می‌کردند ـ چه بوده است. مثلاً وقتی او را «قائم» می‌خوانند، ویژگی حضرت در قیام و زنده کردن دین از یاد رفته ی اسلام ـ پس از غیبت طولانی ـ به ذهن متبادر می‌شود؛ قیامی که در آن از قاتلین کربلا و از همه ی ظالمان عالم انتقام خواهد گرفت:
« عَنِ الثُّمَالِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ الْبَاقِرَ صَلَوَاتُ اللهِ عَلَیْهِ یَا ابْنَ رَسُولِ اللهِ أَ لَسْتُمْ کُلُّکُمْ قَائِمِینَ بِالْحَقِّ؟ قَالَ: بَلَى. قُلْتُ: فَلِمَ سُمِّیَ الْقَائِمُ قَائِماً؟ قَالَ لَمَّا قُتِلَ جَدِّیَ الْحُسَیْنُ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ ضَجَّتِ الْمَلَائِکَةُ إِلَى اللهِ عَزَّوَ َلَّ بِالْبُکَاءِ وَ النَّحِیبِ وَ قَالُوا: إِلَهَنَا وَ سَیِّدَنَا أَتَغْفَلُ‏عَمَّنْ قَتَلَ صَفْوَتَکَ وَ ابْنَ صَفْوَتِکَ وَ خِیَرَتَکَ مِنْ خَلْقِکَ؟ فَأَوْحَى اللهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَیْهِمْ: قَرُّوا مَلَائِکَتِی فَوَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَأَنْتَقِمَنَّ مِنْهُمْ وَ لَوْ بَعْدَ حِینٍ ثُمَّ کَشَفَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ عَنِ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ علیه السلام لِلْمَلَائِکَةِ فَسَرَّتِ الْمَلَائِکَةُ بِذَلِکَ فَإِذَا أَحَدُهُمْ قَائِمٌ یُصَلِّی فَقَالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِذَلِکَ الْقَائِمِ: أَنْتَقِمُ مِنْهُمْ».
« (ابوحمزه) ثمالی می‌گوید از امام باقر علیه السلام پرسیدم: مگر همه ی شما قیام به حق نمی‌کنید؟ کار شما مگر حق نیست؟ مگر برای به اصطلاح إثاره حق و ترویج حق به‌پا نمی‌خیزید؟ پس چرا به قائم گفتند قائم؟ حضرت فرمودند: موقعی که جدّم حسین ـ که درود خدا بر او باد ـ کشته شد، فرشتگان در درگاه خدا به شیون و زاری گریه کردند و گفتند: ای پروردگار و مولای ما! رها می‌کنی کسانی را که برگزیده تو از میان خلقت را کشتند؟ پس خداوند به فرشتگان وحی کرد که: ای فرشتگان در جای خود آرام گیرید. قسم به عزت و جلال خودم، از تمام آنها انتقام خواهم گرفت ولو بعد از مدتی باشد. عجله نکنید. سپس خدا پرده را برداشت و ائمه از نسل امام حسین علیه السلام را نشان داد. فرشتگان خوشحال شدند و فرزندان امام حسین علیه السلام را دیدند، که نُه نفر بودند (همه نشسته بودند ولی) یک نفر ایستاده و مشغول نماز بود. خداوند فرمود: به ‌وسیله ی آن کسی که درحال قیام و مشغول نماز است، از آن‌ها انتقام خواهم گرفت» [7]
دلیل این‌که آن حضرت به «مهدی» ملقب شده‌اند، این است که ایشان از جانب پرورگار هدایت شده و در دامان و ساحت قدس ربوی تربیت و هدایت یافته است. البته معنای دیگری نیز دارد که آن عبارت است از هدایت‌کننده ی به امر پنهان. به همین شکل است سایر القاب و کنیه‌های ایشان که شرح و بسط هر کدام در مورد وجود مقدس آن بزرگوار در این‌جا برای ما مقدور نیست.
اما در مورد عبارت بیان‌شده توسط پیامبر (ص) در روز غدیر باید گفت که در آن روز گویی پیامبر (ص) می‌خواست بفرماید: آگاه باشید ای مردم! من امروز اتمام حجت کردم و ائمه ی راستین و حقیقی شما را که علی و اهل بیتش علیهم السلام هستند، به شما معرفی کردم و نام آن‌ها را برای شما بردم. حال اگر بنابر هر دلیلی از صراط اهل بیت من علیهم السلام منحرف شدید و تن به ولایت کس دیگری دادید و مسیر اسلام را منحرف کردید، بدانید که در نهایت مردی از اهل بیت من علیهم السلام خواهد آمد که از جانب خدای تعالی هدایت شده است و هیچ اشکال و نقصی در او نیست و قیام می‌کند تا دین و سنت حقیقی اسلام را زنده نماید.



عبارت دوم:

« أَلَا إِنَّهُ الظَّاهِرُ عَلَى الدِّین »
« بدانید که اوست غلبه کننده برهمه ی ادیان »
در تشریح این جمله باید نکاتی را در ابتدا بیان کنیم؛ اولاً فرق است بین دین و دینداری؛ دین یک ارزش است و دینداری ارزشمند. مانند رابطه ی‌ بین ایمان و مؤمن که ایمان ارزش است و مؤمن ارزشمند. در مورد ائمه علیهم السلام بحثی وجود دارد که ائمه علیهم السلام ارزش هستند یا ارزشمند؟ ایمان هستند یا مؤمن؟ عدل‌اند یا عادل؟ علم اند یا عالم؟ انتقام اند یا منتقم؟ رأفت اند یا رئوف؟
در این‌باره باید بگوییم که انسان‌ها غیر از ارزش‌ها هستند. انسان‌ها باید ارزش‌ها را کسب کنند تا دارای آن ارزش‌ها بشوند. لذا اگر در مورد امام زمان (عج) بپرسند که ایشان دین است یا دیندار؟ عدل است یا عادل؟ پاسخ این است که ایشان دیندار و عادل است و در نهایت می‌گوییم ایشان ارزشمند است. در اصطلاح ادبیات می‌گویند: «ذات ثبت له صفة»؛ یعنی ذاتی که صفت و ارزشی برایش ثابت شده است، که در این صورت عبارت «أَلَا إِنَّهُ الظَّاهِرُ عَلَى الدِّین»‏ این‌گونه معنا می‌شود: «الا ان دینه ظاهر علی الدین»؛ یعنی دین او یا دین به سبب او بر همه ی ادیان غالب است.
نکته ی دیگر درباره ی این عبارت این است که پیامبر (ص) فرموده‌اند: «شخصِ امام زمان (عج) بر ادیان غالب است». در بیان معنای آن یک توجیه این است که بگوییم او غالب بر ادیان است؛ یعنی او دین را غلبه می‌دهد بر تمام ادیان. در مورد ائمه طاهرین علیهم السلام هر دو تعبیر (یکی این‌که بگوییم آن بزرگواران دین هستند و دیگر این‌که بگوییم دیندار هستند) وجود دارد؛ یعنی وقتی قرآن می‌فرماید:
« إِنَّما یَخْشَى اللهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماء » [8]
« (آرى) حقیقت چنین است؛ از میان بندگان خدا، تنها دانشمندان از او مى ‏ترسند.»
می‌گویند منظور از «العلماء» یعنی ائمه علیهم السلام؛ یعنی این‌ها دانشمند هستند. از طرفی در زیارت آل یاسین می‌خوانیم:
« السلام علیک ایها العلم المنصوب و العلم المصبوب»
« سلام بر تو ای دانش ریخته شده از آبشار توحید و خداشناسی.»
پس اطلاق علم، بر امام زمان (عج) شده است. همچنین می‌گوییم:
« اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى وَلِیِّ أَمْرِکَ الْقَائِمِ الْمُؤَمِّلِ وَ الْعَدْلِ الْمُنْتَظَرِ احْفُفْهُ بِمَلَائِکَتِکَ الْمُقَرَّبِینَ وَ أَیِّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ» [9]
« خداوندا درود فرست بر ولی امر خودت که قائم و آرزو و عدلِ مورد انتظار است (پس ایشان را) با ملائکه مقربین (درگاهت) بپوشان و با روح القدس یاری اش کن ای پروردگار جهانیان».
پس به امام زمان (عج) گفته می‌شود عدل؛ نه عادل. در ادبیات عرب هم به این گونه استعمال، مبالغه از باب «زیدٌ عدلٌ» می‌گویند، یعنی کسی که یک صفتی را زیاد دارد، دیگر نمی‌گویند «زیدٌ عادلٌ» (یعنی مشتق را بر اسم ذات حمل نمی‌کنند؛ بلکه خود مصدر را بر آن حمل می‌کنند) در نتیجه می‌گویند: «زیدٌ عدلٌ، زیدٌ رحمةٌ، زیدٌ علمٌ». لذا در این‌جا که گفته «انه الظاهر علی الدین»؛ یعنی خودِ امام زمان (عج) بر ادیان چیره است؛ وقتی هم خودِ امام زمان (عج) دین باشد پس جدّ ایشان ـ یعنی حضرت محمد (ص) ـ نیز دین خواهد بود.
لذا در این‌جا پیامبر (ص) می‌خواهد بگوید: آگاه باشید که خود امام زمان (عج) دین و آیین من است و شخصِ اوست که غالب بر ادیان است و یا این‌که می‌خواهد بگوید که دین امام زمان (عج) بر همه ی ادیان غالب است. پس آگاه باشید که اگر از راه ولایت اهل بیت علیهم السلام بیرون رفتید در نهایت او خواهد آمد، مؤاخذه خواهید شد و به ناچار باید به دین او بگروید.
معنای دیگری که می‌توان برای این عبارت در نظر گرفت، این است که بگوییم «الدین» یعنی دین اسلام. «أَلَا إِنَّهُ الظَّاهِرُ عَلَى الدِّینِ» یعنی او راهنمای دین است. ایشان راهنمای کلِ دینِ اسلام و غالب بر دین هستند. اگر بخواهیم دین را تعریف کنیم باید بگوییم که دین چتری دارد که بالای آن وجود مقدس امام زمان (عج) قراردارد. یعنی دین در اینجا به معنای ادیان نبوده و به معنای دین اسلام است. یعنی او غالب و حاکم و چیره بر کل دین اسلام است.
این‌که می گوییم دین اسلام نقطه ی بلندش وجود مقدس امام زمان (عج) است، یعنی او ولی الله است و اتصال و پیوند بلاواسطه با الله دارد. چون معنای ولی و ولایت، قرب بدون حجاب است. حجاب ممکن است گناه، غفلت و یا حتی نور باشد که بین انبیا و خداوند حجب نوری نیز وجود دارد. درنتیجه «أَلَا إِنَّهُ الظَّاهِرُ عَلَى الدِّینِ» یعنی کل دین، امام زمان (عج) است و در رأس مخروطِ دین قرار دارد و اگر او را نگاه کنیم، همه دین را داریم، لذا در روایات وارد شده است که اگر کسی ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام را قبول کند و بپذیرد، همه چیز را قبول کرده، و وقتی که امیرالمؤمنین علیه السلام را قبول نکند، همه چیز را منکر شده است، این امر بدان سبب است که کل دین عبارتست از وجود مقدس ائمه طاهرین علیهم السلام.
« عن أبی حمزة الثمالی، قال قال لنا علی بن الحسین زین العابدین علیهما السلام أی البقاع أفضل. فقلت الله و رسوله و ابن رسوله أعلم. فقال إن أفضل البقاع ما بین الرکن و المقام، و لو أن رجلا عمر ما عمر نوح فی قومه ألف سنة إلا خمسین عاما، یصوم النهار و یقوم اللیل فی ذلک الموضع، ثم لقی الله بغیر ولایتنا ، لم ینفعه ذلک شیئا » [10]
پس «أَلَا إِنَّهُ الظَّاهِرُ عَلَى الدِّینِ» نقطه ی اوج آن «ألَا إِنَّ خَاتَمَ الْأئِمَّة مِنَّا الْقَائِمُ الْمَهْدِی‏» است؛ یعنی در سه واژه تمام مختصات امام زمان (عج) و حکومت جهانی او که همه ی انبیاء به آن وعده داده‌اند، آمده که «خاتم الائمه»: یعنی وارت کل انبیاء است. «القائم» یعنی قیام‌کننده ی خالص؛ یعنی برای همه چیز قیام می‌کند: وضع دینی، اجتماعی، اقتصادی و... که تمام این معانی در القائم مندرج هست. «المهدی» هم یعنی هدایت شده از جانب خدا.
به نظرمی‌رسد پیامبر (ص) احتمالاً در ذکر سه عنوان: «خاتم الائمه»، «قائم» و «مهدی» نکته ی «الأَهَم فالأَهَم» را رعایت نموده است. یعنی به این صورت که اول مهم ترین بعد مهم‌تر و بعد مهم، به تدریج پایین می‌آید و ادامه می‌دهد. روش نگارش کتب حدیثی هم توسط بزرگانی همچون کلینی در کافی و علامه مجلسی در بحار به همین صورت بوده است.


آیات مربوط به بحث


در قرآن کریم سه آیه در تأیید جمله ی «الا انه الظاهر علی الدین» آمده است که عبارتند از:
« هُوَ الَّذی أرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى‏ وَ دینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ » [11]
در تفاسیر متعددی آمده است که آیه ی فوق درباره ی قائم آل محمد علیهم السلام نازل شده است [12]
« هُوَ الَّذی أرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى‏ وَ دینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَ کَفى‏ بِاللهِ شَهیداً » [13]
البته غیر از این این آیات و روایات ذیل آن‌ها، روایات گوناگونی از جانب ائمه اطهارعلیهم السلام صادر شده‌اند که مضمون و معنای عبارت پیامبر (ص) درباره ی امام زمان (عج) را در روز غدیر معنا و تأیید می کنند.

عبارات سوم و چهارم:

« أَلَا إِنَّهُ الْمُنْتَقِمُ مِنَ الظَّالِمِینَ»
« آگاه باشید که امام زمان (عج) انتقام گیرنده از ستمکاران است »
« أَلَا إِنَّهُ فَاتِحُ الْحُصُونِ وَ هَادِمُهَا »
« آگاه باشید که او فاتح دژها و منهدم کننده ی آنهاست »
این فراز از ویژگی های آن حضرت، نشان‌دهنده ی آن است که دنیای قبل از ظهور ایشان، دارای ویژگی های خاصی است که سبب شده است تا پیامبر (ص) آن بزرگوار را این‌گونه و با این صفاتِ با اقتدار و هول‌انگیز معرفی نمایند. البته همه ی این‌ها درست است؛ زیرا اخبار فراوانی از عامّه و خاصّه به ما رسیده است که نمایانگر این است که دنیای قبل از ظهور ایشان، جولانگاه ظالمان، مشرکین و بی‌دینان است؛ کسانی که با در دست داشتن قدرت، پیوسته در حال ظلم و خیره سری در دنیا هستند. لذا پیامبر اکرم (ص) آن بزرگوار را این گونه با صلابت و هیبت معرفی می نماید. هیچ دین و آیینی، منجیِ مورد نظر خود را این‌گونه معرفی نکرده است و به دلیل همین صلابت و بزرگی در وجود ایشان است که سبب شده تا توجه بسیاری از پیروان سایر ادیان را به خود جلب کند.
از طرف دیگر این ویژگی‌، خود، نوعی دلگرمی است به شیعیان آن حضرت و مردمی که مورد ظلم و ستم واقع شده‌اند و به آن‌ها روح امید و زندگی را تزریق می‌کند؛ لذا اعتقاد به چنین منجی‌ای، سرآغاز حیاتی امید‌بخش در جامعه اسلامی و حتی سایر جوامع است که این روند رو به افزایش ظلم و ستم در جهان، بالاخره در نقطه‌ای متوقف خواهد شد و آن منجی با در هم کوفتن صلابت ظالمین و مشرکین و بی دینان، آرامش و عدل و داد جهانی را به ارمغان خواهد آورد.
البته فراموش نشود که روایات گوناگونی وجود دارد که نشان می‌دهند وقتی آن حضرت ظهور می کنند، آن‌چنان با صلابت و هیبت هستند که در دل مردم ایجاد رعب و وحشت می‌کنند. از جمله این روایت:
« عن محمد بن مسلم الثقفی قال سمعت أبا جعفر محمد بن علی الباقر علیه السلام یقول القائم منا منصور بالرعب مؤید بالنصر تطوى له الأرض و تظهر له الکنوز یبلغ سلطانه المشرق و المغرب و یظهر الله عز و جل به دینه على الدین کله و لو کره المشرکون‏ ...» [14]

 مداح شهید سرگرد پاسدار محمود جدیری کهنموئی از شهدای روستای کهنمو از توابع شهرستان اسکو در استان آذربایجان شرقی می باشند.به امید شفاعت شهیدان صلوات